عالم همه محو گل رخسار حسین است

ذرات جهان در عجب از کار حسین است

دانی که چرا خانه ی حق گشته سیه پوش

یعنی که خدای تو عزادار حسین است

خدا جدا نکند از دلم نوای تو را

نبرد ز سینه ام شور نینوای تو را

به درد های دلم امید درمان نیست

خدا نصیب کند تربت شفای تو را

فرمود نبی هستیم از هست حسین است

چون هستی عالم همه پابست حسین است

گر برگ عبوری بدهد فاطمه فردا

دستی که بر ان مهر زند دست حسین است